Γονέας μόνος…

Και ένα πρωί ξυπνάς μόνος. Σηκώνεσαι και χρειάζεται όλα να τα κάνεις χωρίς την παραμικρή βοήθεια! Να ετοιμάσεις πρωινά, τσάντες, φαγητό, να χωρίσεις τα παιδιά που

μαλώνουν όταν ταυτόχρονα σφυρίζει η χύτρα, να φροντίσεις ξεχωριστά το μικρότερο μέλος της οικογένειας και να είσαι έτοιμος και τακτοποιημένος για δουλειά. Τα έγγραφα στην τσάντα, να έχεις διαβάσει την αναφορά που σου τόνισε με έντονο ύφος ο προϊστάμενος, να είναι η γραβάτα ή το eyeliner ίσια, το ντύσιμο στην εντέλεια και να πας τα παιδιά στο σχολείο στην ώρα τους χωρίς έναν καινούργιο λεκέ στα ρούχα σου.

Σε αυτά τα δέκατα δευτερολέπτου που τσεκάρεσαι στον καθρέφτη πριν φύγεις, ζεις τις πιο δυνατές σκέψεις…

Είσαι γονέας μόνος! Άντρας, γυναίκα δεν έχει σημασία, για κάποιο λόγο οι ουρανοί σου ανέθεσαν αυτόν το ρόλο! Όταν μεγαλώνεις παιδιά μόνος η διαφορά στο φύλο δεν αλλάζει κάτι, ακόμη και το λεξιλόγιο είναι το ίδιο, τα προβλήματα ίδια! Σίγουρα ίδιες είναι και οι χαρές! Αποχαιρετάς τα παιδιά και έρχεσαι αντιμέτωπος με την μελαγχολική στιγμή της ημέρας. Η σιωπηλή διαδρομή για τη δουλειά, εκεί όπου συνεχίζεις τις σκέψεις σου. Είτε είσαι στο λεωφορείο, το μετρό, το αμάξι εκεί είσαι εσύ, μόνος!

Πολεμάς τα γιατί μέσα σου, κατηγορείς ξανά και ξανά τον άλλο για αυτή σου την κατάσταση, δεν βλέπεις πού έχεις φταίξει. Βλέπεις μόνο κούραση, ευθύνες και παιδικά βλέμματα γεμάτα απορία. Το στάδιο του «γιατί με εγκατέλειψε», είτε είναι για τους ουρανούς είτε είναι για μια καινούργια ζωή, το «γιατί σε εμένα και την δική μου οικογένεια», θα σε τρώει για πολύ καιρό! Όταν τα χρόνια περάσουν όλα αυτά δεν θα έχουν καμία σημασία πια! Η ζωή σου γίνεται μια απόλυτη ευθεία. Το πρόγραμμα συγκεκριμένο, αν ξεφύγεις από αυτό έστω και λίγο, κανείς δεν σου εγγυάται πως η εβδομάδα θα κυλίσει ομαλά.

Ο προσωπικός σου χρόνος περιορισμένος. Βάζεις το βράδυ τα παιδιά για ύπνο και προσπαθείς να χωρέσεις σε 2-3 ώρες τις ανάγκες σου, τα θέλω σου, τις φιλίες σου, την συνειδητή σιωπή σου… Αυτό που ομορφαίνει αυτή την ευθεία είναι τα παιδικά και αθώα τους γέλια, χεράκια ακουμπισμένα στα μάγουλα, βλέμμα όλο αγάπη κ αφοσίωση.

Φθινόπωρο… Αγιασμός στο σχολείο, τακτοποιείς τα μαλλιά του, φτιάχνεις το φόρεμα της κι αν τα παιδιά είναι περισσότερα κ σε διαφορετικές βαθμίδες προσεύχεσαι να μην συμπέσουν οι ώρες και χρειάζεται να διαλέξεις παιδί. Ντύνεις βιβλία ξανά και ξανά και ξανά. Οι πρώτες βροχές αγκαλιά όλοι μαζί στο παράθυρο κοιτώντας την βροχή.

Χειμώνας…. Ανάβεις το τζάκι, είναι Σαββατοκύριακο, έχει πάρει τα παιδιά. Κουλουριάζεσαι στον καναπέ μόνος, μόνη, δεν σηκώνεις τηλέφωνα παρά μόνο για να τα ακούσεις. Αισθάνεσαι την κούραση να αποτελειώνει το τελευταίο σου κύτταρο, Θεέ μου δώσε μου δύναμη να συνεχίσω!

Άνοιξη… Φτιάχνετε στεφάνια μαζί. Γεμίζετε λουλούδια τα κεφάλια σας και κυλιέστε στις μυρωδιές του αγρού. Μεγάλο Σάββατο πάλι δεν πήρε τα παιδιά! Τα σέρνεις στην εκκλησία με κόκκινα μάτια από τη νύστα κ ένα δάκρυ κυλά στα κρυφά την ώρα που δίνετε το φιλί της αγάπης…

Καλοκαίρι… Διάβασμα τέλος, εξετάσεις τέλος, τέλος τα ατελείωτα πήγαινε-έλα, ξεπατωμένος μετά τη δουλειά σε φροντιστήρια, χορό, πολεμικές τέχνες κτλ κτλ. Στη γιορτή του σχολείου αν πάτε και οι δύο, ο ένας στέκεται στη μία άκρη του προαυλίου και ο άλλος στην άλλη. Δεν ανταλλάσετε ούτε μία ματιά!

-Σκορποχώρι πώς καταντήσαμε έτσι! Μονολογείς.

Οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, τίποτα όμως δεν γίνεται συνήθεια. Τα παιδιά μεγαλώνουν, αλλάζουν, ωριμάζουν μα συνεχίζουν να αρνούνται. Δυστυχώς όσα χρόνια κι αν περάσουν κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει στις ψυχές τους την απουσία του γονέα που έχει φύγει. Ούτε αυτοί που είναι κοντά σου ως σύντροφοι και έχουν την διάθεση να βοηθήσουν, να αγαπήσουν. Ούτε οι κοντινοί σου φίλοι, ούτε οι αγαπημένοι συγγενείς.

Τα γιατί δεν υπάρχουν μόνο στην ψυχή του γονέα αλλά κ στην ψυχή των παιδιών…
Γιατί ένας άγνωστος να μπορεί να μένει μαζί μας και να μην μπορεί να μένει ο γονιός μου;
Πώς μου μιλούν για αγάπη και δεν μπορούν να δώσουν αγάπη ο ένας στον άλλον;
Γιατί μου μιλούν για το δικό μου καλό αλλά δεν μονιάζουν για να είμαστε όλοι μαζί για το καλό όλων;
Γιατί η μαμά δεν με αφήνει να δω τον μπαμπά;
Γιατί να πεθάνει;
Γιατί, γιατί, γιατί…

Όσα κομμάτια κι αν επιλέξει να γίνει για τα παιδιά του ο γονέας που μένει πίσω, όση αγάπη κι αν μπορέσει να δώσει, η αλήθεια είναι πως τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς! Εκεί καταλήγει η δική μου ταπεινή πείρα μεγαλώνοντας μόνη 4 παιδιά. Ειλικρινά ένα από τα πιο δύσκολα συναισθήματα γι αυτόν που μένει πίσω είναι η αίσθηση πως είσαι ανήμπορος να καλύψεις το κενό αυτό! Πόσο μάλλον όταν ο γονέας που φεύγει επιλέγει να απέχει πολύ από τα γονεϊκά του καθήκοντα!

Όμως για όποιον λόγο κι αν προέκυψε ο χωρισμός σου σεβάσου την αγωνία και την αδυναμία των παιδιών να καταλάβουν! Μάλωσε με τον πρώην, ύψωσε φωνή, πες ό,τι κρατάς μέσα σου, εκφράσου! Το χρειάζεσαι!! Αυτό που πρέπει σίγουρα να συνειδητοποιήσεις είναι πως αυτή η κατάσταση πρέπει κάπου να τελειώσει! Αν δεν βάλεις όριο στον πόνο και την οργή το μόνο που θα καταφέρεις είναι ο κύκλος του θυμού να μεταφερθεί στα παιδιά!

Μαθαίνουν να κατηγορούν χωρίς να προσπαθούν να κατανοήσουν τους αντικειμενικούς λόγους του χωρισμού. Μαθαίνουν να βάζουν φράγματα και να μην εμπιστεύονται όποιον τους προσφέρει αγάπη επειδή φοβούνται μην πληγωθούν! Όλοι κάνουμε λάθος επιλογές, η αγάπη μας όμως είναι ανεξάρτητη από την αδυναμία να αξιολογήσουμε μια κατάσταση και πώς θα εξελιχθεί. Το να αναμασάς ξανά και ξανά κουβέντες όπως τι συνέβη, πώς συνέβη, ποιος ο φταίχτης δεν λύνει το πρόβλημα.

Αντίθετα δυναμώνει τον θυμό και αποδυναμώνει ό,τι όμορφο υπάρχει μέσα μας που το έχουν τόση ανάγκη τα παιδιά μας. Μην ξεχνάς, θυμωμένος δεν είσαι με τα παιδιά σου, την κατάσταση αυτή δεν την προκάλεσαν αυτά! Μην τα κρατάς μακριά από τον γονιό τους, μην τα χρησιμοποιείς, τα μαθαίνεις να χρησιμοποιούν! Πώς περιμένεις να αισθανθούν υπερήφανα για τον γονιό τους με τόση έχθρα που αισθάνονται γύρω τους!

Σ’ ακούω να παραμιλάς…. Τι ξέρει αυτή; Αυτός ο αδιάφορος, η μέγαιρα, ο ανίκανος, η μάνα της και άλλα πολλά πολλά… Κατηγόριες, κατηγόριες! Η ζωή σε οδηγεί σε μια άλλη ζωή, σε έναν άλλο τρόπο, με άλλη δομή οικογένειας. Πάρτο απόφαση, προσπάθησες, δεν βγήκε τίποτα, προχώρα συναισθηματικά, ψυχικά! ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ!

Ναι, διεκδίκησε ό,τι μπορείς για τα παιδιά σου, πήγαινε δικαστήρια ξανά και ξανά όμως με ειρήνη στην ψυχή σου! Ο θυμός δημιουργεί προβλήματα δεν λύνει. Τα δικαστήρια και οι δικηγόροι είναι υπεύθυνοι για τα υπόλοιπα. Επιδιώκουμε σε ένα διαζύγιο να γίνουμε δικαστές, δικηγόροι, λογιστές και δυστυχώς ξεχνάμε πως ο ρόλος μας είναι να είμαστε γονείς! Γονείς που εμπνέουν παιδικές ψυχές, γονείς που διδάσκουν σεβασμό, εμπιστοσύνη, αλήθεια, συγχώρεση!

Ρίνα Σερέτη – Συγγραφέας