Συνθηκολόγησή ή Ρήξη;

Του Κώστα Υψηλάντη

Συνθηκολόγηση σημαίνει αποδοχή τους όρους της ήττας.   Αν υπάρχει ήδη ένας πόλεμος και αν ο πόλεμος αυτός διεξήχθη κάτω από τον σεβασμό της πολεμικής ηθικής. Αν ο αντίπαλος δεν χρησιμοποίησε απαγορευμένα είδη όπλων κι αν δεν σκότωνε τους αιχμάλωτους πολέμου δικαιολογούμενος ψευδή αυτοχειρία τους.

  Ρήξη σημαίνει  αποτυχία διαπραγμάτευσης στην πλειονότητα των μορφών συνδιαλλαγής. Απομάκρυνση από το τραπέζι διαπραγματεύσεων, φρονώντας ότι η μελλοντική περαιτέρω συνδιαλλαγή απόβαινε σε βάρος του αδύνατου συναλλασσόμενου, ακόμη περισσότερο με την χρονοτριβή και την εγκατάλειψη αυτοπροστασίας.

   Όλα αυτά στο πραγματικά πολεμικό πεδίο που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αναγνωρίζει κανόνες ηθικής αφού ο πόλεμος είναι το θέατρο του δραματικού παραλόγου και ισχύει ο νόμος της επιβολής μέσα από την βία κι όχι τον σεβασμό του δίκαιου.

    Το δικαστήριο που θα εκδικάσει την αδικία του ιμπεριαλιστή  βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη δικαιοδοσία, όταν έχουν καταστρατηγηθεί  οι νόμοι της ηθικής, της αυτοδιάθεσης των λαών, της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας κι όταν ο ιμπεριαλιστής υπερισχύει του αδύνατου  αντίπαλου.

     Τότε οι λαοί καλούνται να ασπαστούν τον αφέντη τους, φοβούμενοι για την τύχη της πρόσκαιρης  ζωής  τους και υποθηκεύουν  το μέλλον των αγέννητων παιδιών τους…..

   Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.    Ο Ανδρέας Κάλβος, που έγραψε την παραπάνω ρήση, δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο πολύ θα ενέπνεε τις μελλοντικές ελληνικές γενιές και θα  συνεισέφερε τόσο σπουδαίο έργο. Γράφοντας μια απλή πρόταση, τρία ουσιαστικά που δένουν μεταξύ τους,  κράτησε  περήφανους τους Έλληνες των νεοελληνικών μας αντιστασιακών  χρόνων. οικονομικά αδύναμο αμυνόμενο.   Στον πόλεμο αυτόν της ελευθέρας αγοράς των καπιταλι-στικών αντιπάλων κυριαρχούν οι δολοπλοκίες και οι προδοσίες, οι εξαγορές συνειδήσεων

     Ο  οικονομικός και πολιτικός πόλεμος δεν  υπολείπεται της δραματικής κατάληξης , αλλά και της διαδικασίας των αψιμαχιών , για τον επιτιθέμενο, αλλά κυρίως για τον πολιτικά και και επιχειρήσεων, οι ανέντιμες συμμαχίες και η παραπλάνηση του αντίπαλου.

    Μια κατ΄ευφημισμό ενωμένη Ευρώπη, δεν ήταν ποτέ ενωμένη, αφού η ένωσή της αυτή υπαγόρευε την   απορρόφηση των εθνικών παραγωγικών επιχειρήσεων στα μονοπωλιακά κατεστημένα.   Μια  κατ΄ευφημισμό  ενημέρωση των καταναλωτών, δεν ήταν ποτέ ενημέρωση, γιατί καλύπτονταν πίσω από την διαπλοκή της ψευδής διαφήμισης που σχεδόν ποτέ δεν καταδικάζονταν γιατί χρησιμοποιούσε και την Τρίτη εξουσία σαν οικονομική συνιστώσα των μονοπωλίων.

   Στην  Ελλάδα του μεταπολέμου ζήσαμε την συμμαχική αποξένωση, όσο κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός, παρόλο που δώσαμε τα περισσότερα θύματα και υλικές καταστροφές για την επίτευξη της πολυπόθητης ειρήνης και ελευθερίας των ευρωπαϊκών λαών.

   Στην   « συμφωνία » της Γιάλτας,  έπρεπε να δεχτούμε τον ρόλο που μας έφτιαξαν να ζήσουμε και να συνυπογράψουμε αυτά που είχαν οι άλλοι υπογράψει για μας. Η  συμβολή των  « συμμάχων »στον εθνικό διχασμό καθόρισε την μεταπολεμική μας οικονομική περιπέτεια.   Η Ελλάδα έπρεπε να ακούει και να μην μιλά, να βλέπει αλλά και να μάθει να ξεχνά τι είδε.  Οι λίγες φωνές που τόλμησαν να μιλήσουν θαρραλέα, είτε ψεύτικα κατηγορήθηκαν και αποστομώθηκαν, είτε εκβιάστηκαν, είτε έχασαν τον ιδιοκτήτη τους και σταμάτησαν. Οι υπόλοιπες φωνές  προτίμησαν να συνθηκολογήσουν φοβούμενες  τις συνέπειες του τρομο-νόμου.

       Τα  οικονομικά παιγνίδια ήθελαν πάντοτε τον σχεδιασμό από εξωγενή ιμπεριαλιστικά κέντρα και την εκτέλεση από ντόπιους οικονομικούς δολοφόνους. Τα  τραπεζικά στελέχη με τις πλαστές και άχρηστες γνώσεις, οι στρατιές των μισθοφορικών παπαγάλων, τα  διαπλεκόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι φούσκες χειραγώγησης του επενδυτικού ενδιαφέροντος  προς την χειρότερη εθνικά λύση, η δημιουργία των μεσαζόντων των ξένων συμφερόντων που έπαιρναν όλα τα κρατικά έργα χωρίς διαγωνισμό,   ψάχνουν ακόμα να βρούν τους δικαστές που τα οδηγήσουν στην αποκάλυψη των ενεργειών τους και στην παραδειγματική τους τιμωρία.

         Τα  δάνεια που χορηγούνταν σαν επιβράβευση της διαπλοκής είχαν αποστολέα και παραλήπτη.  Και εφόσον το νήμα που κρατούσε ο παραλήπτης ανεκαλύπτονταν στην ενδοχώρα, ήταν πολύ εύκολο να βρεθεί και ο αποστολέας.  Αλλά το  « συμμαχικό » κατεστημένο ήθελε ένοχο τον ελληνικό λαό που θα έπρεπε να ξεπουλήσει την χώρα του και τα παιδιά του για να επιζήσει « συμμαχικά ».

       Το  κοινό νόμισμα ήταν απλώς το εργαλείο, αφού μέσα από αυτό θα γινόταν πιο εύκολα ο οικονομικός αφοπλισμός των λιγότερα ανταγωνιστικών οικονομιών.  Ο ρόλος του βαλκανικού σερβιτόρου, που έφτιαξαν για την χώρα μας τα δυτικοευρωπαϊκά κατεστημένα, εκτός από προσβλητικός, ήταν και οικονομικά απαξιωτικός.  Μια χώρα που γνώριζε από προπολεμικά για τον υπαρκτό πλούσιο ορυκτό της υπέδαφος, αναγκάστηκε δύο φορές να αρνηθεί το φυσικό της δικαίωμα για την εθνική του αξιοποίηση.   Την πρώτη με την συνθήκη COOPER στις αρχές του 1940 ( δικτατορία Μεταξά ) και για διάρκεια 70 ετών (δηλαδή μέχρι το 2010).  Και την δεύτερη με το περίφημο πρώτο μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση για τα υπόλοιπα άπειρα χρόνια.   Και έτσι ο χαρακτηρισμός του Τσώρτσιλ για την Ελλάδα με ένα φίδι ( για τους ιμπεριαλιστές ) που πρέπει να είναι καλά ταπωμένο μέσα στο βάζο του, δεν είναι ανεπίκαιρος, τώρα, που τα διεθνή ανθελληνικά σχέδια συνωμοσίας έχουν αποκαλύψει τον δημιουργό τους.

         Το  τραίνο της καθυστέρησης δεν έχει ακόμη εκτροχιαστεί.  Και αν οι παρελθόντες μηχανοδηγοί ήσαν καθοδηγούμενοι, διαπλεκόμενοι ή ανεύθυνοι, υπάρχει η αποκάλυψη , η εκδίκαση των υπευθύνων και η αλλαγή πορείας.  Το  παράδειγμα της Νορβηγίας μπορεί να αποτελέσει και για την Ελλάδα πρότυπο εφαρμογής, αφού κι αυτή βασίστηκε στις πρώτες ύλες του υπεδάφους της και στην αλιεία.  Στην Ελλάδα αντίστοιχες εθνικές πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι η γεωργία που μπορεί να αποτελέσει παγκόσμιο κέντρο οικολογικής σποροπαραγωγής και η οικολογική εξόρυξη των ενεργειακών αποθεμάτων σε συνεργασία με χώρες που ποτέ τους δεν είχαν υποδαυλίσει την εθνική κυριαρχία.

       Μέχρι την κερδοφόρα αξιοποίηση των πηγών αυτών, πρέπει να γίνει ακριβής καταγραφή και κοστολόγηση όλων των κακόβουλων ενεργειών που έγιναν από τους ξένους και ντόπιους οικονομικούς δολοφόνους, καταγραφή των οικονομικά επωφελημένων , δίκαιη φορολόγηση από τα υψηλότερα των κλιμακίων αρχομένων  και καταλογισθείσας και της ζημιάς από τις « συμμαχικές »υποδείξεις.

       Ο  λαός  που  επένδυσε σε αντιπαραγωγικές  προτεραιότητες και αυτή την στιγμή είναι ανασφάλιστος για τα επόμενα άγνωστον  χρόνια,  πρέπει να ζητήσει ρ ή ξ η  με το κατεστημένο της διαπλοκής και να αντιμετωπίσει τα επόμενα δύσκολα χρόνια προσαρμογής με αξιοπρέπεια και υπομονή . Και πίστη ότι για τον άνθρωπο δεν προέχει ο υλικός ευδαιμονισμός γιατί η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της  ψυχής….

http://olympia.gr