Τα μυστήρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Από τον Αναστάσιο Ν. Πανά
Η ανακάλυψη ενός μεγαλοπρεπούς τάφου στη Αμφίπολη της Μακεδονίας δημιούργησε προσδοκίες ότι μπορεί να βρίσκεται εκεί θαμμένο το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο περίπλοκη από τις προσδοκίες των αρχαιολόγων.
Μια από τις πιο εκφραστικές προτομές
του Μ. Αλεξάνδρου. Φιλοτεχνήθηκε το 327, λίγα χρόνια πριν από το θάνατο του στρατηλάτη. Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης. Πηγή: Wikimedia Commons
ΟΤΑΝ ο Αλέξανδρος έγινε δεκατεσσάρων ετών, ο Φίλιππος, ο βασιλιάς της Μακεδονίας, έγραψε στον Αριστοτέλη, που τότε ήταν σαράντα δύο ετών, την ακόλουθη επιστολή:

«Ο Φίλιππος εύχεται στον Αριστοτέλη υγεία. Γνωρίζεις ότι έχω ένα γιο. Ευχαριστώ τους θεούς, όχι επειδή γεννήθηκε, αλλά επειδή γεννήθηκε στα χρόνια που ζεις εσύ, γιατί πιστεύω πως μόνο αν εκπαιδευτεί και διδαχθεί από σένα θα μπορέσει να γίνει αντάξιος του βασιλείου που πρόκειται να κληρονομήσει».

Ο Αριστοτέλης, που δίδασκε στην Άσσο (Τρωάδα) και τη Μυτιλήνη, αποδέχθηκε την πρόσκληση και ταξίδεψε στη Μακεδονία το τέταρτο έτος της 108ης Ολυμπιάδας (343/2 π.Χ.). Έμεινε κοντά στον Αλέξανδρο οκτώ χρόνια και του δίδαξε όλα όσα κάνουν έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο: την ευγένεια, την μεγαλοπρέπεια και την μεγαλοψυχία, την ανδρεία και την μετριοπάθεια, την επιείκεια, την δικαιοσύνη, την φιλαλήθεια, την φιλία, την αξιοπρέπεια και την καρτερία.
Είπε στον νεαρό μαθητή του ότι οι δρόμοι που έχει να επιλέξει κανείς στη ζωή είναι τρεις: ο πολιτικός, ο φιλοσοφικός και ο δρόμος των απολαύσεων. Τον τελευταίο ακολουθούν όσοι καλοτυχίζουν το τάδε ή το δείνα ξακουστό πρόσωπο που δεν επιζητεί τίποτε άλλο στη ζωή του παρά τις συνεχείς ηδονές και απολαύσεις, θεωρώντας ότι η ευτυχία είναι καρπός των σωματικών ηδονών. Από την άλλη μεριά, όσοι ακολουθούν τον δρόμο της πολιτικής, δεν το κάνουν επειδή επιδιώκουν τις γενναίες και καλές πράξεις που εμπνέει η αρετή, αλλά ασπάζονται αυτό τον τρόπο ζωής επειδή αποβλέπουν στον πλουτισμό και σε άλλα ωφελήματα, όπως η αναγνώριση και η δόξα.
«Και τι σημαίνει να είσαι φιλόσοφος;» ρώτησε ο Αλέξανδρος.
«Σημαίνει να είσαι βασιλιάς», απάντησε ο Αριστοτέλης.
«Τι σημαίνει να είσαι βασιλιάς;»
«Σημαίνει να ελέγχεις τον εαυτό σου. Το να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου είναι περισσότερο βασιλικό από το να νικάς τους εχθρούς».
Τα μαθήματα αυτά έκαναν βαθιά εντύπωση στον Αλέξανδρο, ο οποίος είπε ότι στον μεν πατέρα του οφείλει το ζην, στον δάσκαλό του όμως το ευ ζην.
title
Μαθήματα ηγεσίας
Το 334, σε ηλικία 22 ετών, ο Αλέξανδρος εισβάλλει στην Ασία επικεφαλής 42.000 στρατιωτών για να επιτελέσει έναν άθλο που έμεινε μοναδικός στα παγκόσμια χρονικά: κατέλυσε την άλλοτε κραταιά περσική αυτοκρατορία, έδωσε μάχες οι οποίες μελετώνται μέχρι σήμερα, ίδρυσε πόλεις με πιο ονομαστή την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και έφερε τον ελληνικό πολιτισμό έως την Ινδία.
Το γεγονός ότι είναι ο μέγιστος στρατηγός όλων των εποχών οφείλεται εν μέρει στο δάσκαλό του και εν μέρει στη δική του πολύπλευρη και ευφυή στρατηγική, περισσότερο όμως σε αρετές που ήταν αποκλειστικά δικές του: μια δίχως προηγούμενο ταχύτητα στις κινήσεις, αποφασιστικότητα στο να αντιμετωπίζει το φαινομενικά αδύνατο, προσωπική ανάμειξη στους κινδύνους της μάχης και στις κακουχίες της εκστρατείας και σε μια ηρωική αίσθηση ύφους για όλα όσα έκανε.
Οι αρετές του είναι αποτυπωμένες στις μάχες του, οι οποίες δεν είναι απλώς αριστουργήματα στρατηγικής, αλλά πηγή έμπνευσης για όποιον θέλει να ηγηθεί είτε ενός κράτους είτε μιας επιχείρησης.
Αναλύοντας τις ενέργειες του Αλεξάνδρου, οι σύγχρονοι μελετητές μιλούν για ένα μοντέλο ηγεσίας που αποτελεί πρότυπο για τον κόσμο των σημερινών επιχειρήσεων. Το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται μέσα από τέσσερις διαδικασίες: να θέτεις τα προβλήματα σε ένα νέο πλαίσιο, να κάνεις συμμαχίες, να έχεις μια αναγνωρίσιμη ταυτότητα και να χρησιμοποιείς σύμβολα για να αλλάξεις τον κόσμο. Κλασικό παράδειγμα της τελευταίας περίπτωσης είναι το κόψιμο του Γόρδιου Δεσμού.
Από τα επιτεύγματά του το διαρκέστερο ήταν ότι άπλωσε την ελληνική γλώσσα και τους θεσμούς στον ανατολικό κόσμο με τέτοιο τρόπο που επέφερε ρήγμα με το παρελθόν. Καμιά χώρα που να την κατέκτησε και να την αποίκησε ο Αλέξανδρος δεν ξαναγύρισε στις παλιές της συνήθειες ανεπηρέαστη από την κατάκτηση. Ακόμα και οι ελληνικές πόλεις-κράτη ποτέ δεν ξανακέρδισαν την παλιά αίγλη τους. Το κέντρο του ελληνικού κόσμου μετατοπίστηκε στην Αλεξάνδρεια και με αυτή τη μετατόπιση ξεπήδησε ένα νέο είδος ελληνικού και κατ’ επέκταση παγκόσμιου πολιτισμού.
title
Ακροαματικές και εποπτικές επιστήμες
«Κάθε εκστρατεία είναι απρόβλεπτη κι επειδή θέλω να κινούμαι γρήγορα, θα πάρω μαζί μου μόνο ένα βιβλίο», είπε ο μαθητής στον δάσκαλο. «Πρέπει να είναι μεγάλο όσο ο κόσμος, μικρό ώστε να μπορώ να το μεταφέρω και να περιέχει όλα τα μελλοντικά κατορθώματά μου».
«Ξέρω ποιο βιβλίο ζητάς», είπε ο Αριστοτέλης. «Είναι παλιό όσο κι ο χρόνος και καινούριο σαν την αυριανή μέρα. Έχω ακονίσει κάθε γράμμα και στιλβώσει κάθε λέξη μόνο για σένα. Αυτό θα είναι ο οδηγός σου».
Το βιβλίο αυτό ήταν η Ιλιάδα του Ομήρου, το πρώτο μνημείο των δυτικών λογοτεχνιών. Επρόκειτο για ένα και μόνο αντίτυπο που είχε επιμεληθεί και εκδώσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης, σχολιάζοντας και εξηγώντας πλήρως τα σημεία εκείνα που φαίνονται άσκοπα ή περιττά στο απαίδευτο μάτι. Όπως ξέρουμε, ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Ηράκλειτος, ο Αίσωπος μπορούν να διαβαστούν με επτά διαφορετικούς τρόπους.
Το βιβλίο αυτό ο Αλέξανδρος το είχε πάντοτε δίπλα του, μαζί με το σπαθί του κάτω από το μαξιλάρι του. Κι όταν κάποτε βρέθηκε ανάμεσα στους θησαυρούς του Δαρείου ένα αλαβάστρινο κιβώτιο που το θαύμαζαν όλοι, το ζήτησε και φύλαξε μέσα σε αυτό το μοναδικό χειρόγραφο τηςΙλιάδας.
Η αιτία που ψυχράνθηκαν οι σχέσεις του με τον Αριστοτέλη ήταν η ακόλουθη. Προελαύνοντας στην Ασία, έμαθε ότι ο δάσκαλός του είχε εκδώσει κάποια βιβλία στα οποία αποκάλυπτε τα μυστικά της σοφίας του. Δεν αναφέρεται ποια ήταν αυτά τα βιβλία, όμως η ενόχληση του Αλεξάνδρου ήταν μεγάλη, όπως φαίνεται από την επιστολή που του έστειλε:

«Ο Αλέξανδρος χαιρετά τον Αριστοτέλη και του εύχεται να είναι καλά. Δεν έπραξες σωστά εκδίδοντας τους ακροαματικούς λόγους. Γιατί, σε τι θα διαφέρουμε εμείς από τους άλλους, αν οι λόγοι με τους οποίους μορφωθήκαμε γίνουν κοινοί σε όλους; Εγώ θα ήθελα να διέφερα από τους άλλους περισσότερο στις γνώσεις των πιο καλών πραγμάτων παρά στη δύναμη. Να είσαι καλά».

Η επιστολή θίγει ένα ζήτημα που είχε τεθεί ήδη από την εποχή της Σχολής των Πυθαγορείων: ότι οι υψηλότερες και βαθύτερες διδασκαλίες των φιλοσόφων μεταδίδονται μόνο προφορικά. Σύμφωνα με τα λόγια που ο Απουλήιος αποδίδει στον Πυθαγόρα, «δεν σκαλίζεις έναν Ερμή σε κάθε λογής ξύλο» (non ex omni lingo, ut Puthagoras dicebat, debet Mercurius exsculpi).
Ο Αλέξανδρος νιώθει θιγμένος επειδή δεν θεωρεί τον εαυτό του απλό ακροατή του Αριστοτέλη. Κατά το λεξικό Liddell-Scott όσο και κατά το λεξικό της Σούδας, ακροατής είναι ο μαθητής γενικά, ενώ ο επόπτης φαίνεται ότι βρισκόταν στη δεύτερη ή την τρίτη βαθμίδα (μύστες – επόπτες – έφοροι) των μυημένων στα Μυστήρια της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Με αυτά τα δεδομένα, το παραπάνω περιστατικό που παραθέτει ο Πλούταρχος δείχνει ότι τα όσα διδάχτηκε ο Αλέξανδρος συνέδεαν και συνδύαζαν τη θρησκεία με την πολιτική. (Το τι εννοούμε με αυτό εξηγείται στο τελευταίο μέρος του παρόντος έργου). Ο Αλέξανδρος επισημαίνει στον παλιό του δάσκαλο ότι αν οι διδασκαλίες αυτές γίνονταν κτήμα όλων, θα εξισώνονταν πνευματικά οι λίγοι με τους πολλούς, και ότι τον ίδιον περισσότερο τον ενδιέφερε να υπερέχει των άλλων στο πνεύμα παρά να τον αποκαλούν βασιλιά και κατακτητή.
Ο Αριστοτέλης, χωρίς να ταραχτεί, απάντησε πως πολλοί θα διάβαζαν τα βιβλία, ελάχιστοι όμως ήταν σε θέση να τα κατανοήσουν.
title
Η διδασκαλία του Αριστοτέλη
Ο Αριστοτέλης είχε δημοσιεύσει πιο πριν ένα εκλαϊκευμένο έργο με τίτλο Προτρεπτικός (παρότρυνση για φιλοσοφία), το οποίο στα μεταγενέστερα χρόνια θεωρείτο ότι είχε χαθεί. Το 1869, ο Ι. Bywater απέδειξε πως ένα βιβλίο που και αυτό τιτλοφορείται Προτρεπτικός, και ανήκει στον Ιάμβλιχο, τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 3ου αιώνα μ.Χ., ήταν στην πραγματικότητα το χαμένο έργο του Αριστοτέλη. Ο Ιάμβλιχος το είχε πάρει και το παρουσίασε ως δικό του, έχοντας αντιγράψει κατά λέξη ολόκληρα χωρία, τα οποία εύκολα αναγνωρίζονται.
Το έργο αυτό, που απευθυνόταν στο καλλιεργημένο κοινό της εποχής του Σταγειρίτη, τονίζει την αναγκαιότητα της φιλοσοφίας με την περίφημη φράση: «Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να φιλοσοφούμε, πάλι θα πρέπει να φιλοσοφήσουμε για να αποδείξουμε γιατί δεν πρέπει να φιλοσοφούμε».
Προφανώς τα έργα που εννοεί ο Αλέξανδρος ότι αποκάλυπταν τις εσωτερικές (εποπτικές) διδασκαλίες, οι οποίες δίδονταν μόνο προφορικά (ακροαστικά) στους προχωρημένους μαθητές, είναι τα Ηθικά Νικομάχεια και κυρίως τα Ηθικά Ευδήμεια. Εκδόθηκαν ενόσω εκείνος βρισκόταν στην Ασία, με το τελευταίο να είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο έργο του Σταγειρίτη, καθώς ενσωματώνει όλους τους κλάδους της γνώσης: τη λογική, τη φυσική, τη βιολογία, τη μεταφυσική, την ηθική, την πολιτική, την ψυχολογία.
Κρίνοντας από το περιεχόμενό τους, η «εσωτερική» διδασκαλία του Αριστοτέλη θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής βασικά σημεία:

• Στον άνθρωπο κυρίαρχη δύναμη είναι η “φρόνηση”, δηλαδή η διανοητική δύναμη που σε υπερβατική ενόραση (θεωρία) νιώθει το θείο σαν την ανώτατη αξία και τον απεριόριστο κανόνα και ρυθμίζει σύμφωνα με αυτόν τη ζωή του. (Ηθ. Ευδ. Θ 3, 1249 b 20: τον θεόν θεραπεύειν και θεωρείν).
• Μέσω της φρόνησης, ο άνθρωπος κυριαρχεί στα πάθη του, δηλαδή σε συναισθήματα όπως ο φόβος, ο θυμός, η δειλία, η επιθυμία και γενικά όσα έχουν ως επακόλουθο ένα αίσθημα ηδονής ή λύπης.
• Πρέπει να θέτει κανείς έναν ειδικό σκοπό στη ζωή του (την τιμή, τη δόξα, τον πλούτο ή την πνευματική καλλιέργεια) και με τα βλέμματα αδιάκοπα καρφωμένα στον σκοπό που διάλεξε, οφείλει να διατάσσει όλες τις πράξεις του σύμφωνα με το σχέδιο αυτό. Γιατί είναι μεγάλη αφροσύνη το να μην έχει κανείς στη ζωή του ένα κανονικό και σταθερό σχέδιο. (Ηθ. Ευδ. Α 2, 1214 b 10).
• Αυτό που δίνει ζωή στο σώμα είναι ο ανώτερος εαυτός. Μόνο αυτός είναι αθάνατος, ενώ το σώμα και η άλογη ψυχή (αστρικό σώμα) πεθαίνουν. Αυτός ο εαυτός προϋπάρχει του σώματος και επιζεί μετά από αυτό. Αυτός είναι ο πραγματικός άνθρωπος, ενώ το σώμα δεν είναι παρά μια πανουργία που τον συνοδεύει.
• Ο άνθρωπος είναι βουτηγμένος στην ύλη, αλλά υπάρχει μια ουσία ξέχωρα από το σώμα, ο ανώτερος εαυτός (ποιητικός νους). Αυτός είναι ο πυρήνας της ύπαρξής μας. Όταν ο άνθρωπος ευθυγραμμιστεί μαζί του, τότε καθιστά τον εαυτό του αθάνατο και τον «διαιωνίζει» (αθανατίζειν) στη ζωή την ίδια. (Ηθ. Νικ. Χ 7 p 1177 b 31).
• Φτώχια, αρρώστια και δυστυχία ταράζουν τον άνθρωπο και αφαιρούν από την ενάρετη ενέργεια (αρετήν) τα μέσα που εξασφαλίζουν ο πλούτος, η δύναμη και η επιρροή. Από την άλλη μεριά, η χαρά που δίνουν τα παιδιά, η συναναστροφή με φίλους, η υγεία, η ομορφιά, η αριστοκρατική καταγωγή έχουν καθαυτά την αξία τους. Το ουσιώδες στοιχείο της ευδαιμονίας είναι η εσωτερική αξιοσύνη, ενώ τα εξωτερικά και σωματικά αγαθά έχουν με την ευτυχία σχέση αρνητικών όρων. Ακόμα και το πιο μεγάλο χτύπημα της μοίρας δεν μπορεί τον αντρειωμένο να τον κάνει κακομοιριασμένο (άθλιον), όσο κι αν του φράζει το δρόμο προς την ευτυχία. Ενάρετος είναι μόνο εκείνος που τον ευχαριστεί η εκτέλεση του αγαθού και του ωραίου χωρίς καμία άλλη προσθήκη και που στην ευχαρίστηση αυτή μετά χαράς θυσιάζει όλα τα υπόλοιπα. (Ηθ. Νικ. Χ 3 1174 b 31).

Αυτή είναι συνοπτικά η «εσωτερική» διδασκαλία του Αριστοτέλη. Θα δούμε στη συνέχεια πώς η διδασκαλία επηρέασε τον μαθητή.
title

Νόμισμα της εποχής του Αλέξανδρου. Ο νεαρός στρατηλάτης φέρει τα κριαρίσια κέρατα του Άμμωνα Δία, ο οποίος στην όαση Σίουα του υποσχέθηκε την ηγεμονία του κόσμου. Ζουλ Καρνάιν (Δικέρατος) αποκαλείται μεταφορικά ο Μακεδόνας στρατηλάτης στο Κοράνι. Πηγή: Wikimedia Commons

Φιλόσοφος ή βασιλιάς
Όπως είπαμε στην αρχή, ο Φίλιππος εμπιστεύθηκε στον Αριστοτέλη τον Αλέξανδρο μόλις αυτός έγινε δεκατεσσάρων ετών. Ήταν μια κίνηση αντισυμβατική, εμπνευσμένη από το εκπαιδευτικό σύστημα της Περσίας.
Όπως αναφέρει ο Ανδρέας Τσάκαλης στο άρθρο του Μαγεία στην αρχαία Ελλάδα, στη χώρα αυτή, όταν τα παιδιά των ευγενών έφθαναν στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, τα εμπιστεύονταν σε τέσσερις δασκάλους. O ένας ήταν Μάγος, ο άλλος έμπειρος νομοθέτης, ο τρίτος φιλόσοφος και ο τέταρτος γνώστης των πολεμικών τεχνών. O πρώτος τους δίδασκε τη μαγεία και την «τέχνη της βασιλείας».
Να σημειωθεί ότι η λέξη μαγεία προέρχεται από τη ρίζα Magh (επιστήμη) στη διάλεκτο Παχλεβί, ενώ στα σανσκριτικά Mah και Maha σημαίνει “μέγας”. Επομένως μαγεία είναι η “μεγάλη επιστήμη” ή “ιερή γνώση”.
Όσον αφορά την «τέχνη της βασιλείας», αυτή έχει εσωτερικό νόημα. «Βασιλιάς» αποκαλούνταν ο σοφός που είχε τέλεια αυτοκυριαρχία, και «βασιλεία» η αόρατη επικράτειά του. Αυτό εννοεί και ο Πλάτωνας όταν αναζητά τον τέλειο βασιλιά ή κυβερνήτη στους διαλόγους τουΣοφιστής και Πολιτικός.
Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Φίλιππος συνάντησε την Ολυμπιάδα, την μητέρα του Αλεξάνδρου, στη Σαμοθράκη, την εποχή που επρόκειτο να μυηθούν και οι δύο στα Μυστήρια των Καβείρων. Στα Μυστήρια αυτά προΐσταντο οι Μεγάλοι Θεοί, των οποίων δεν επιτρεπόταν να γίνουν γνωστά ούτε τα ονόματα ούτε ο αριθμός τους. Μεγάλοι Θεοί ονομάζονταν οι ακατανόητες οντότητες με την απόλυτη δύναμη που μπροστά τους ακόμη κι αυτός ο θάνατος ωχριά. Ο ανώτατος βαθμός μύησης στα Μυστήρια των Καβείρων ονομαζόταν Άναξ ή βασιλιάς.
Ο τίτλος αυτός δινόταν σ’ εκείνον που είχε πετύχει τέλεια αυτοκυριαρχία (αταραξία). Με άλλα λόγια, είχε κάνει πράξη τη Δελφική επιταγή «Γνώθι σαυτόν».
Αλλά τι ακριβώς σημαίνει να γνωρίσεις τον εαυτό σου;
«Το να μάθεις το σύμπαν είναι εύκολο, να γνωρίσεις τον διπλανό σου λίγο πιο δύσκολο, το να μάθεις όμως τον εαυτό σου είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα», γράφει με εμφανή χιουμοριστική διάθεση ο Διογένης Λαέρτιος. Και δεν έχει άδικο.
Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου σημαίνει να μπορέσεις να τον «δεις». Αυτό γινόταν με δύο τρόπους: είτε το έκανες μόνος σου (αυτός είναι ο δρόμος του φιλοσόφου) είτε σου αποκαλυπτόταν στα Μυστήρια. Αλλά επειδή η λέξη “μυστήρια” προέρχεται από το ρήμα μύω, που σημαίνει “κλείνω το στόμα”, δεν θα πούμε περισσότερα. Όμως, έστω και συνοπτικά, στις προηγούμενες λίγες παραγράφους έχουμε δώσει όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα να για στοχαστεί κανείς πάνω σε αυτό το θέμα.
Η γνωριμία, η συνάντηση και η ευθυγράμμιση με τον ανώτερο εαυτό ήταν όλη η ουσία των Μυστηρίων. Αυτό βέβαια δεν μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Έπρεπε να ήσουν προετοιμασμένος, και για το έργο αυτό (γνωστό στην ελληνική παράδοση ως «ηρωικό μονοπάτι») πολλές φορές δεν έφτανε ούτε μια ζωή.
Όταν όμως γινόταν, από την ευθυγράμμιση του υλικού ανθρώπου με τον θείο σπινθήρα που είχε αφυπνίσει μέσα του, ξεπηδούσε μια φλόγα που αποτυπωνόταν σε κάθε λόγο και σε κάθε πράξη του: ένας ήρωας, ένας ημίθεος.
Ένας τέτοιος αφυπνισμένος άνθρωπος ήταν ο Ευριπίδης. Στη Σαλαμίνα υπάρχει η σπηλιά όπου ο Ευριπίδης είχε γράψει κάποιες από τις τραγωδίες του. Μετά το θάνατο του ποιητή, η σπηλιά έγινε ιερό άντρο και σε αυτήν λατρευόταν ο Ευριπίδης ως ήρωας. Ανάλογα ιερά υπήρχαν στην Αθήνα προς τιμήν του Σοφοκλή και στην Πάρο προς τιμήν του ιδρυτή της λυρικής ποίησης Αρχίλοχου. Γιατί, όπως λέει ο Πίνδαρος, για το επίτευγμά τους αυτό, να γνωρίσουν δηλαδή τον εαυτό τους,

«ήρωες και άγιοι λογιάζονται απ’ τους ανθρώπους».

Σημειώστε την ομοιότητα ανάμεσα στη λέξη ιερός (στην ιωνική διάλεκτο ιρός, στην αιολική ίρος) και στη λέξη ήρως, γιατί οι παλιοί Έλληνες χρησιμοποιούσαν το γιώτα στη θέση του ήτα (Κρατύλος, 418c).
Αυτήν ακριβώς την ιδιότητα του αφυπνισμένου ή θείου ανθρώπου θαυμάζουμε και στον Αλέξανδρο, χωρίς πάντοτε να το συνειδητοποιούμε∙ και είναι αυτή που εξυψώνει τα έργα του στη σφαίρα του θαυμαστού και κάνει την προσωπικότητά του διαχρονικά ακαταμάχητη.
Τον θαυμάζουμε επειδή έχοντας αφυπνίσει τον εσωτερικό ή ανώτερο εαυτό, φαντάζει στα μάτια μας ως ημίθεος – κάτι που είτε σκόπιμα είτε εκ τύχης αναγνώρισαν και οι ιερείς του Άμμωνα, όταν τον υποδέχτηκαν στο μαντείο του θεού στην όαση Σίουα. Και αυτό το κατόρθωμα, το να γνωρίσει δηλαδή τον αληθινό εαυτό του, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Αριστοτέλη, που έδωσε στον μαθητή του τα εργαλεία για να αφυπνίσει την ανώτερη φύση του.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Πλούταρχος, στο Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, αποκαλεί στον Αλέξανδρο «φιλόσοφο», αυτός είναι ο λόγος που η περσική παράδοση τον αναγνωρίζει ως Μέγα Θεραπευτή, ο λόγος που για το Ισλάμ είναι ο Ισκάντερ “Ζουλ Καρνάϋν” (“Δικέρατος”, όπως αποκαλείται ο Μακεδόνας στρατηλάτης μεταφορικά), προφήτης και σωτήρας του λαού του στο Πλήρωμα του Χρόνου.
Ο Μέγας Αλέξανδρος θα πεθάνει στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, κοντά στη σημερινή Βαγδάτη, σε ηλικία μόλις 33 ετών.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 7 Μαρτίου του 322, θα φύγει από τη ζωή ο Αριστοτέλης σε ηλικία 62 ετών.
Και οι δύο θα καταστούν αθάνατοι.


periergaa.blogspot.com