είναι οι φόβοι της για το μέλλον.
Γράφει συγκεκριμένα:
«Κύριε, Μνήμη.
Δεν έχω μνήμη της ζωή μου προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση, καθώς κυριαρχείται από την πολιτική από τότε.
Πλέον, όμως, ελάχιστα μπορώ να θυμηθώ τη ζωή μου, πριν την Παρασκευή το βράδυ (ανακοίνωση δημοψηφίσματος).
Φόβος.
Είμαι τρομοκρατημένη για το αύριο, το μόνο που βλέπω τώρα είναι μαύρο.
Η αβεβαιότητα μας οδηγεί αυτές τις ημέρες, καθώς κάθε ψήγμα ελπίδας για ένα πιο φωτεινό μέλλον καταστρέφεται λεπτό το λεπτό.
Βλέπω την τρίχρονη ανιψιά μου και ζηλεύω την άγνοια και την ηλικία της.
Είμαι 21 ετών και τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι κουρασμένη από τη ζωή μου.
Ένα δημοψήφισμα που δήθεν μου προσφέρει το δικαίωμα να αποφασίσω για το μέλλον μου, στην ουσία μου το αφαιρεί.
Εκατοντάδες άνθρωποι περιμένουν στις ουρές στα ΑΤΜ και στα βενζινάδικα, σιωπή επικρατεί στους δρόμους και τα πρόσωπα των ανθρώπων έχουν παγώσει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα από την Παρασκευή το βράδυ.
Υπάρχουν άνθρωποι, εδώ και πολύ καιρό, που κυριολεκτικά λιμοκτονούν.
Ωστόσο, φαίνεται πως αντί να βελτιωθεί η κατάστασή τους, οι υπόλοιποι θα έχουμε την ίδια μοίρα.
Οικογένειες και φίλοι έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, του «Ναι» και του «Όχι».
Καλούμαστε να ασκήσουμε το δημοκρατικό δικαίωμα μας μέσω δημοψηφίσματος, χωρίς ωστόσο να μας έχει δοθεί κάποια εξήγηση για το τι θα ακολουθήσει κάθε απόφαση.
Βλέπω όλους όσοι γνωρίζω να είναι έτοιμοι να αναλάβουν αυτή την τεράστια ευθύνη χωρίς να είναι καν προετοιμασμένοι.
Μας παρατηρώ να λογομαχούμε χωρίς τέλος, υποστηρίζοντας ο καθένας τη μεριά του με θέρμη, με τον εγωισμό να κυριαρχεί στο μυαλό και στα λόγια, χωρίς κανείς να έχει ιδέα ποιο πραγματικά είναι το διακύβευμα.
Όλοι θέλουμε να τερματιστεί η κρίση, όλοι λαχταράμε την ανάπτυξη και την ευτυχία.
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τους γονείς μου χωρίς άγχος και νευρικότητα τα τελευταία χρόνια.
Δεν θυμάμαι την εποχή που δεν έβλεπα καταστήματα να κλείνουν κάθε μήνα, ζητιάνους που πληθαίνουν στους δρόμους.
Αυτοί οι άνθρωποι, πριν από την οικονομική κρίση, δεν είχε χρειαστεί ποτέ να ζητιανέψουν για τίποτα. Ωστόσο οι τελευταίες πέντε ημέρες ήταν χειρότερες από ό, τι έχουμε περάσει μέχρι τώρα.
Λένε ότι το μόνο που ακούμε είναι προπαγάνδα, αλλά έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας σε όλες τις πλευρές, τώρα τα πάντα φαίνονται να είναι ψέματα.
Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε ένα τέλος.
Το τέλος της ζωής μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Ναι, της ζωής που, μέχρι και την Παρασκευή, πιστεύαμε ότι μπορούσε να καλυτερέψει.
Τώρα όμως συνειδητοποιούμε ότι τότε ήταν καλύτερη.
Το μόνο πράγμα που πραγματικά ευχόμαστε είναι να μην έρθουν τα χειρότερα.
Ηλιάνα Μάγρα
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου